Gezond omgaan met je emoties

“Ik heb vroeger nooit leren praten over gevoelens.”

Over omgaan met je eigen gevoelens

Het valt me op dat ongeveer drie vierde van de volwassenen vertelt dat zij in hun jeugd niet hebben leren praten over gevoelens. Misschien herken je het zelf ook wel. Ze hebben in hun opvoeding vooral geleerd om te denken en te doen. Onder het motto ‘niet lullen maar poetsen’ of ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ werden emoties de kop ingedrukt. Ik merk ook dat er een gedachte leeft dat als je emoties toe laat je deze wel eens enorm zou kunnen versterken en groter maken.

Dat is eigenlijk jammer. Want in feite is het juist de kunst van ons leven om goed met al onze emoties om te gaan. Emoties maken ons menselijk, kwetsbaar en verbindend. En emoties geven ons ook kracht en enthousiasme voor wat we doen. Je kan jezelf goed leren kennen als je ‘meer voelt’.

Hoe ben jij als kind gehecht?

Leren omgaan met emoties leer je door een veilige hechting in je kinderjaren. Als kind heb je een veilige opvoeder nodig om de wereld te ontdekken en om een evenwichtige persoonlijkheid te worden. Als je ouders/ verzorgers op een bepaalde manier niet adequate manier hebben gereageerd op jouw emoties, dan heb je onbewust de boodschap gekregen dat jouw gevoelens er niet toe doen. Je stopt dan je emoties weg (vluchten/ vermijden) of uit ze op een heftige manier (vechten) maar je zal er zeker niet over praten.

Hierdoor ontstaat dan op de lange termijn een risico op mentale klachten zoals bijvoorbeeld een negatief zelfbeeld, burn-out, angsten en depressies. Dit klinkt allemaal heel groot maar kan juist ook in steeds sluimerende klachten aanwezig zijn. Misschien heb je er niet eens altijd last van maar bestaat er een kans dat je er een keer vast mee loopt.
Als het leren omgaan met emoties wel goed verloopt, of je gaat hier later zelf mee aan de slag dan helpt dat goed om sterker in het leven te staan, anderen en jezelf te vertrouwen en goede relaties aan te gaan.

Kijken vanuit verschillende generaties

Het is niet de bedoeling om met ‘schuld’ naar je ouders te gaan kijken. Denk maar eens na uit de generatie waar zij in hebben geleefd. Misschien hebben zij de oorlog meegemaakt of zijn zij uit de generatie van na de oorlog. Toen was het leven meer ‘overleven’ en er was veel minder kennis van psychologie. Na de oorlog was het hard werken om een boterham te verdienen, er was veel armoede en een lekkere koek bij de koffie was een bijzonderheid. Daarnaast waren emoties zoals angst en verdriet door de oorlog aanwezig maar ook heel lastig. Het was veel handiger (dacht men) om het er maar niet over te hebben. Er was veel minder bekend over wat een kind nodig had om zich geliefd en gezien te worden. Bijvoorbeeld dat men dacht dat als je een klein kind knuffelde, dat je het dan verwende. Toen de psycholoog Bowlby met zijn hechtingstheorie verscheen in de jaren 40 en 50 kwam er veel kritiek. Pas veel later werd erkend dat hier een enorm belangrijke waarde in zit die veel verklaard van hoe we als kind gezond ontwikkelen op emotioneel gebied.

Het fijnste is als je tussen je geboorte en pubertijd leert om je emoties te herkennen en verwoorden. Dan is het gewoon geworden en kan je hiermee op een gezonde manier met jezelf en anderen omgaan. Het kan ook zijn dat je op latere leeftijd de juiste mensen hebt ontmoet van wie je dit hebt geleerd. Maar als dit niet zo is geweest is het een hele kunst om hiermee aan de slag te gaan. Maar je bent nooit te oud om te leren. En, hoe fijn is het als je als persoon of in je relatie hiermee verder komt?

Dit kan op verschillende manieren van coaching.
Het doel is het vertrouwen in jezelf en in anderen te herstellen en om hiermee uit de voeten te kunnen. Het gaat hier wat mij betreft vooral om een gevoelsverandering.